Misja Korab, czyli jak nie zdobywać górskich szczytów

Pomiędzy Macedonią a Albanią, naturalną granicę stanowi pasmo górskie Mali i Korabit, którego najwyższy szczyt, Golem Korab, wznosi się na wysokość 2764 metrów nad poziomem morza. Będąc w pobliżu tak imponującego szczytu, nie mogliśmy odmówić sobie przyjemności zdobycia go. Wydawać by się mogło, że grupa podróżników, dla których górskie wycieczki stanowią chleb powszedni, do wyprawy podejdzie z głową i, dotarłszy na wierzchołek z uśmiechem na ustach, zrobią sobie pamiątkową fotkę, upamiętniającą kolejne osiągnięcie. Nic bardziej mylnego.

To nic, że zbiera się na deszcz!

U podnóża gór spędzamy noc. Leje jak z cebra, w oddali słychać grzmoty. Jednak nad ranem wypogadza się, a spomiędzy gęstych chmur momentami przebijają się promienie słońca. Czasem chęć zrealizowania jakiegoś pomysłu przysłania człowiekowi zdrowy rozsądek. Mimo że mamy prawie stuprocentową pewność, że w ciągu dnia nastąpi załamanie pogody, decydujemy się wyruszyć w wysokie góry…

W górę, jednak piechotą

W pobliżu Korabu znajduje się posterunek policji, uprzejmi funkcjonariusze pozwalają nam pozostawić tu większość bagażu. Pozbywszy się części ciężkiego ekwipunku, ruszamy na rowerach w stronę szczytu. Początkowo plan zakładał wjazd na górę rowerkami, jednak kręta i wyboista górska ścieżka, o sporym nachyleniu szybko daje nam się we znaki. Pomysł wjazdem na szczyt wydawał się dobry, póki byliśmy na dole. Do podobnych wniosków dochodzą też Marcin i Ewa. Podejmujemy decyzję o pozostawieniu rowerów ukrytych w krzakach, przy szlaku i dalszą drogę zamierzmy pokonać piechotą. Wojtek i Klaudiusz są bardziej zdeterminowani i jadą dalej. Rozdzielamy się.

Którędy na szczyt?

Podczas gdy chłopaki próbują swoich sił na dwóch kołach, ja, Ewa i Marcin wkraczamy na dużo bardziej stromą ścieżkę. Szlaki nie są tu dobrze oznaczone, jedynie miejscami dostrzec możemy ślady farby na kamieniach, które utwierdzają nas w przekonaniu, że idziemy we właściwym kierunku. W góry Albanii i Macedonii ciągle przybywa niewielu turystów, wokół jest pusto i dziko. Miejscowym pomysł chodzenia w góry dla przyjemności wydaje się niedorzeczny. Jedyni ludzie, jakich widzimy po drodze to pasterze, pędzący stada owiec. Wąska ścieżka wije się pomiędzy kamieniami, oblewana wodami górskiego potoku znika nam z oczu raz po raz i chwilami naprawdę ciężko jest odnaleźć jej zarys pośród skał. Na szczęście posiłkujemy się GPSem, bez tego łatwo byłoby zmylić drogę.

Górskie klimaty

Póki świeci słońce, możemy napawać się widokami, a te rzeczywiście oszałamiają. Raz po raz zatrzymujemy się, by podziwiać zielone, trawiaste zbocza, widoczne w oddali doliny, skryte we mgle i postrzępione szczyty. Powyżej 2000 metrów w krajobrazie zaczynają dominować szare skały, obsypane porostami. Brniemy przez strugę górskiego strumyka, który rozlewa się po kamieniach, maje buty SPD przemakają błyskawicznie, a twarda podeszwa na wilgotnych skałach nie zapewnia zbyt dobrej przyczepności. Zdecydowanie nie jest to najlepsze obuwie na górskie eskapady.

Wilgoć wisi w powietrzu, w czasie wędrówki mgła gęstnieje, nadając okolicznym górą aury tajemniczości. Od czasu do czasu, spomiędzy przesuwających się chmur wystają skały. Ostre, stożkowate szczyty, niczym zęby ogromnej bestii szczerzą się pośród mgły. W baśniach pośród takich gór żyją smoki.

Czarne chmury

Wkrótce przychodzi załamanie pogody i zaczyna padać rzęsisty deszcz. Ubrani lekko, w krótkich spodenkach i z mokrymi butami szybko zaczynamy marznąć. Temperatura, wraz z deszczem spada gwałtownie. Zakładamy peleryny i kurtki przeciwdeszczowe i, choć nie mokniemy, we znaki daje się przejmujący ziąb. W tych warunkach coraz mniej zależy nam na zdobyciu szczytu, jednak przekonani o tym, że Klaudiusz i Wojtek nie odpuszczą tak łatwo, wędrujemy dalej. Nie mija wiele czasu, kiedy z oddali docierają do nas groźne pomruki gromów. Burza na takiej wysokości to nie przelewki, nasza sytuacja wciąż się pogarsza, na domiar złego okazuje się, że zapas jedzenia został w krzakach przy rowerze.

Zziębnięci, przemoczeni i głodni, zaniepokojeni zbliżającą się nawałnicą docieramy gdzieś w pobliże szczytu. Zamiast cieszyć się chwilą, cykamy na szybko kilka fotek i w pośpiechu ruszamy w drogę powrotną. Klaudiusza i Wojtka nie ma nigdzie w zasięgu wzroku. Na szczęście burza przechodzi bokiem, a pogoda nieco się poprawia. Kiedy schodzimy coraz niżej, czujemy jak podnosi się temperatura powietrza. W miejscu, w którym pozostawiliśmy rowery, czekają Wojtek z Klaudiuszem. Zawrócili, gdy usłyszeli pierwsze grzmoty…

Epilog

Szkoda, że dzień wcześniej nie zrobiliśmy porządnych zapasów. Po drodze w dół uświadamiamy sobie, że prawie nie mamy co jeść. Z pomocą przychodzą pomocni policjanci z posterunku pod Korabem. Do you like paszteta? pyta jeden z nich. Oczywiście, we bardzo like pszateta, podobnie jak chleb, kozi ser i Fantę, którymi zostaliśmy obdarowani. Dla Panów Policjantów wielkie podziękowania za ten gest. Ubrania, które wcześniej rozłożyliśmy na beczkach wokół posterunku, miały wyschnąć, niestety doszczętnie zmokły. Znowu zaczyna padać, więc żegnamy się z i uciekamy poszukać noclegu. Znajdujemy coś w rodzaju dzikiego kempingu nad rzeką, obozuje tu jeszcze ktoś. Staramy się rozpalić ogień mokrym drewnem, z pomocą przychodzi benzyna z kuchenki. Rozbijamy się i idziemy spać. Rankiem odwiedza nas upragnione słońce, które wykorzystujemy, by w końcu się wysuszyć i ogrzać. Dziś wiem, że nigdy nie zdobyliśmy Korabu– na szczycie ma znajdować się kamienny cokół, niczego takiego nie widzieliśmy.